We beseffen nog maar half, wat de economische en sociale gevolgen van deze crisis kunnen zijn.  In Nederland zijn we bezig met crisismanagement om de geleden verliezen zo laag mogelijk te houden. Met behulp van de overheid proberen we bedrijven en hiermee de werknemers te ondersteunen, zodat deze door kunnen gaan. Het is bijzonder wat er allemaal op korte termijn voor elkaar gebokst kon worden door de overheid en organisaties zelf. Echter zal een dergelijke ondersteuning niet houdbaar zijn op de langere termijn en dan zal waarschijnlijk de werkloosheid door de crisis een hoogtepunt bereiken.  

“Lange termijn doelen blijven meenemen en nastreven in elke beslissing die je neemt.”

Het lijkt van groot belang om snelheid in maatregelen en in innovatie, zoals we die nu hebben gerealiseerd tijdens de crisis, vast te houden in de toekomst. Op deze manier kunnen we de goede doelen die er zijn geformuleerd voor organisaties, meenemen en implementeren op lange termijn. Drie elementen zijn hierbij cruciaal om in acht te nemen. De eerste vraag is de echte bereidheid van mensen en ondernemingen om consequenties van keuzes te aanvaarden; aan de ene kant willen we dat de mensenrechten worden beschermd, maar aan de andere kant willen we het goedkoopste of het meest voordeligste product of dienst voor ons zelf. Het tweede element zijn de aandeelhouders, die top-down invloed hebben op de lange termijnstrategie van organisaties. Als laatste zullen business- en verdienmodellen moeten worden gecreëerd, die veranderingen waarborgen en hun waarde behouden.  

“Gevolgen voor het welzijn zijn groter dan we ons kunnen inbeelden”

Buiten de enorme economische schade zijn er veel negatieve gevolgen van de crisis op sociaal en maatschappelijk terrein. “Alles van waarde is weerloos” schreef de dichter en wij mogen ons goed realiseren om de waarde van het weerloze niet uit het oog te verliezen. Het weerloze is bijvoorbeeld de knuffel of de omhelzing, die we als mensen niet kunnen missen. En hoe kunnen we ooit rechtvaardigen, dat mensen in deze crisis in eenzaamheid zijn gestorven?  Welke crisis dan ook kan zo’n fundamenteel gebrek aan medemenselijkheid ooit goedpraten? Verder hebben veel non-profit organisaties, die zich inzetten voor de zwakkeren in onze samenleving, het nog zwaarder gekregen door de afname van financiële hulp, donaties en door onbereikbaarheid. Bijvoorbeeld, het gebrek aan voedsel, gezondheidszorg of educatie voor kinderen in derdewereldlanden is weer verder vergroot door de crisis.